Zapiski Dnia: 09/27/17

Istnieją ludzie, którzy potrafią złożyć literki w piękną

całość. Znam, znam, znam... niezwykłą Piranię, która

potrafi pisać i czarować swoim tekstem.

Dzisiaj wrzucam jej "zielone" przemyślenia.

Sałata. Ogórek. Papryka. Brukselka. Brokuł. Por. Fasolka.

Natka pietruszki. Seler naciowy. Rzeżucha. Kiełki. Koperek

(czy Szwedzi wiedzieliby, co ze sobą zrobić bez koperku
do łososia i śledzi?).

Skromni i swojscy, ale pewni siebie pewnością warzyw i jarzyn,

bez których nie obejdzie się żadna kuchnia, a już na pewno nie zdrowa.

Nie muszą nic udowadniać, wszyscy znają ich zasługi.

Podobnie jak zasługi szczypiorku, szparagów

(te akurat trochę się wywyższają) i największego z wielkich w kategorii

„na sz” – szpinaku!

I jeszcze prężący łodygi na sklepowych półkach, przeżywający

swą drugą młodość jarmuż. I wciąż na topie

– maślane avokado,

choć trudno je uznać za ziomka swojskich, zielonych sąsiadów.

Takich jak gruszka, jabłko, papierówka. Czy absolutnego autochtona,

z nieco babcino-działkowego rozdania – agrestu.

Twardy na zewnątrz, soczysty i mięciutki po rozgryzieniu,

niczym domowa, uproszczona wersja bubble tea.

Bez tea.

I kolejne zielone kulki: winogrona. I dalej, idąc za południowym powiewem: bazylia, mięta, kolendra, rozmaryn, oregano…To wszystko jest zielone. Nawet wtedy, gdy przebiera się za brązowe, jak ma to w zwyczaju kiwi, które widocznie nie może sobie poradzić bez lekkiego futerka na wierzchu.

Bo zielony to symbol obfitości, witalności i hojności. W tym przypadku natury. Ta soczysta, świeża i pachnąca zieleń rozpływa się w ustach, a zielone witaminy rozchodzą się po organizmie niczym witaminowa lawina. Jednak próba wymienienia wszystkich witamin zawartych w zielonych warzywach i owocach, to jak próba szybkiego spisu powszechnego w Chinach. Zielone to po prostu jedne z najzdrowszych warzyw i owoców, które posiadają wszystkie witaminy jakich dusza zapragnie (w tym C, A, E, K) oraz minerały. Zawierają chlorofil, który poprawia odporność organizmu i wpływa na czerwone krwinki, czy chroni przed szkodliwym działaniem wolnych rodników, a także kwas foliowy (witamina B).

Szczęście na talerzu

Najlepiej jeść je w surowej postaci, bo wtedy nie tracą swych składników odżywczych, lub gdy trzeba, krótko gotować.

Lub, jak Inga z Warszawy, sporządzać z nich koktajle, podstępnie przemycając w ten sposób surowe warzywa, które dzieci czasem traktują jak osobistych wrogów nr 1.

- Gdy dzieci były młodsze za nic nie chciały wziąć do ust czegoś zielonego – wspomina Inga. Kiedyś stwierdziła, że przecież nie namawia ich do spróbowania kosmity, na co syn szybko odrzekł, że wolałby kosmitę. – Byłby lepszy – uzasadnił z przekonaniem.

Ponieważ zupy-kremy były krótkim sposobem na przemycenie cennych witamin do organizmów dzieci, wpadła na inny sposób konspiracji warzyw – koktajle. Blendowała (kiedy dzieci były czymś zajęte) i podawała, mówiąc, że to „kosmiczny szejk”, „eliksir szczęścia”. - Co jest prawdą – śmieje się dziś.

Kiedy pewnego razu syn stwierdził, że eliksir nie smakuje jak eliksir, tylko zmiksowany kosmita, odparła, że podobno lubi kosmitów.

Inga także komponuje eliksiry dla siebie. – Wrzucam coś zielonego do miksera, czy to szpinak, czy to miętę, natkę, seler naciowy, ogórek, kiwi, sok z limonki i gotowe. Staram się przestrzegac zasady, że 60% to owoce, a 40% warzywa.

Jeden z tych zielonych bohaterów jest, a w zasadzie był, szczególnie kontrowersyjny: szpinak. Żaden nie obrósł tak złą legendą w Polsce jak doskonały diler żelaza i witaminy C.

Czarny PR szpinaku ciągnął się przez lata, zwłaszcza czasów PRL; jedynie równie złowróżbnym obiektem tych czasów była tylko czarna wołga. Prawdopodobnie była to kwestia przyrządzania go przez szkolne kucharki, które wówczas raczej go unicestwiały, niż gotowały. – Gdy widziałam to na talerzu, to zawsze byłam pewna, że to jest coś, co przeżuła krowa, po czym wypluła na mój talerz – wspomina szkolne czasy Inga.

Trauma szpinakowa jest już dziś na szczęście przeszłością, nawet dla starszego i średnego pokolenia Polaków. Młodzi, jak biegająca na zajęcia fitness Maja, urodzeni po transformacji ustrojowej mieli już do czynienia ze szpinakiem po metamorfozie – pysznym, dobrze przyprawionym i przyrządzonym, pachnącym we włoskich daniach czosnkiem. Albo obecnym w sałatach w postaci surowych listków, okraszonych na przykład truskawkami i fetą. – Kocham szpinak – deklaruje Maja. – Jestem jego odwieczną fanką i nie wiem, jak mogło być kiedyś inaczej.

Latem wsiąść na rower i podjechać na najbliższy warzywny bazar, by tam wynaleźć najpiękniejszy szpinak i wrzucać go garściami do torby. – To takie moje zielone złoto – mówi z uśmiechem.